بذر ذرت در سال ۱۴۹۲ میلادی در آمریکا کشف شد، اما در قاره آسیا، اروپا و آفریقا بعنوان یک گیاه زراعی شناخته شده نبود. اما این گیاه را از قرنها پیش در آمریکای مرکزی میشناختند و توسط مردم سرخپوست آمریکا کشت میشد. بهمین سبب نام لاتین ذرت از یکی از طوایف سرخپوست بنام Marisi Mahig گرفته شده است.نام این گیاه در زبان انگلیسی corn در عربی ذرت و بلال است. نام فارسی این گیاه جواری (فرهنگ دهخدا) است ولی واژهٔ عربی ذرت بکار برده میشود.
ساقههای ذرت از لحاظ ظاهری شبیه ساقههای بامبو هستند و میانگرهها به طور معمول به ۱۷ اینچ میرسند. ذرت فرم رشد محدود دارد و برگهای پایینی، برگهای شمشیری وسیعی هستند که عموماً ۱۰۰–۵۰ سانتیمتر طول و ۱۰–۵ سانتیمتر عرض دارند (۴–۲ فوت در ۴–۲ اینچ). ساقهها ایستاده هستند، ۳–۲ متر (۱۰–۷ فوت) ارتفاع دارند و تعداد زیادی گره دارند که معمولاً دارای برگهای بزرگ هستند. زیر این برگها و درست نزدیک ساقه، بلالها بوجود میآیند. آنها روزانه ۳ میلیمتر رشد میکنند.
بلالها گل آذین ماده هستند که با چندین لایه برگ محکم پوشانده شدهاند بطوریکه از زمان کشت بذر ذرت تا زمان ظهور رشتههای زردکمرنگی که از انتهای بلال بیرون میزند، به آسانی خودشان را نشان نمیدهند. این رشتهها کلالههای بلند شدهای هستند که شبیه یک دسته مو هستند و در ابتدا به رنگ سبز هستند و سپس زرد یا قرمز میشوند. کشت جهت سیلو کردن علوفه معمولاً متراکمتر انجام میشود و در نهایت درصد پایینتری بلال و بیشتر ماده گیاهی بدست میآید. واریتههای خاصی از ذرت اصلاح شدهاند بطوریکه بلالهای خیلی بیشتری تولید میکنند. اینها منبع baby cornها هستند که به عنوان یک سبزی در غذاهای آسیایی استفاده میشود.